تأثیر مکمّل گیری کوتاه مدّت ال ـ گلوتامین بر کورتیزول بزاقی و میزان جریان بُزاق پسران فعّال به دنبال یک فعّالیّت درمانده ساز

هدف پژوهش حاضر، مطالعه تأثیر مکمّل گیری کوتاه مدّت ال-گلوتامین بر سطوح کورتیزول و میزان جریان بُزاق پسران فعّال به دنبال انجام یک وهله فعّالیّت درمانده ساز بوده است. به همین منظور 23 پسر فعّال با میانگین سنّی20/1 ±77/18 سال، وزن 5/4±42/57 کیلوگرم و حدّ اکثر اکسیژن مصرفی 31/2± 96/42 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن انتخاب و به صورت تصادفی و در یک طرح دوسوکور به دو گروه گلوتامین و دارونما تقسیم شدند. آزمودنی ها در دو روز جداگانه و با فاصله چهار روز، آزمون بیشینه بروس را تا رسیدن به حدّ واماندگی اجرا کردند. در فاصله بین اجرای آزمون ها، گروه گلوتامین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مقدار 1/0گرم مکمل ال-گلوتامین به همراه 1/0 گرم شکر بدون لیموناد و گروه دارونما نیز فقط شکر بدون لیموناد را به میزان 1/0 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مصرف کردند. هفت دقیقه پس از اجرای آزمون بیشینه بروس، نمونه های بزاق غیر تحریکی آزمودنی ها برای اندازه گیری غلظت کورتیزول بزاق جمع آوری شد. هم چنین بیست دقیقه پس از اجرای آزمون بیشینه بروس، میزان جریان بزاق آزمودنی ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های حاصل با استفاده از آزمون های t همبسته و t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج این تحقیق، نشان داد که مکمل سازی کوتاه مدّت گلوتامین، تأثیر معناداری بر مقادیر درون گروهی کوتیزول و میزان جریان بزاق داشته، در حالی که تغییرات بین گروهی این شاخص ها، معنادار نبوده است. به طور خلاصه با توجّه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت این این فرضیّه که کاهش گلوتامین پلاسمایی به دنبال یک فعّالیّت شدید درمانده ساز با سرکوب بعدی عمل کرد ایمنی مرتبط است، تأیید نمی شود.